Patron

Dzieje Św. Jana Pawła II

Karol Józef Wojtyła, tak bowiem nazywał sie Jan Paweł II, urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, niewielkim miasteczku nieopodal Krakowa, jako drugi syn Emilii i Karola Wojtyłów. Został ochrzczony w kościele parafialnym 20 czerwca 1920 r. przez ks. Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii bł. Karola Habsburga.Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Edmund, brat Karola, studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko – Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego.
13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola a trzy lata później, w 1932 r., w wieku 26 lat, zmarł na szkarlatynę brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.
Od września 1930 r. Karol rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką, już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara.

14 maja 1938 r. Karol zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, następnie wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W lutym 1940 r. poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchownego. Był to Jan Tyranowski, który prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża.
18 lutego 1941 r. po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943 r. jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie.

Wojna odebrała Karolowi możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów.
W 1942 r. postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 r. do sierpnia 1946 r. Karol pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
13 października 1946 r. alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu.
15 listopada Karol wraz z klerykiem Stanisławem Starowiejskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu) w Rzymie. Podczas studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz USA. W 1948 r. ukończył studia z dyplomem summa cum laude.
W lipcu 1948 r. na okres 7 miesięcy Karol został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. W marcu 1949 r. został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam założył chór gregoriański, z którym wkrótce przygotował i odśpiewał mszę „De Angelis” („O Aniołach„). Swoich chórzystów zaraził pasją i miłością do gór – razem przewędrowali Gorce, Bieszczady i Beskid. Organizowali także spływy kajakowe na Mazurach. W Krakowie otrzymał też w końcu tytuł doktora teologii i uzyskawszy urlop na pracę naukową 1951-1953 rozpoczął pisanie pracy habilitacyjnej, która, mimo że w 1953 roku przyjęła ją Rada Krakowskiego Wydziału Teologicznego, została odrzucona przez Ministerstwo Oświaty i tytułu docenta Karol Wojtyła wtedy nie uzyskał (dopiero w 1957 r.). W roku 1956 objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1958 r. Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Umbrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 r. w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek. Wtedy też powstały najgłośniejsze prace Karola Wojtyły, które przyniosły mu sławę wśród teologów – „Miłość i odpowiedzialność” (1960) oraz „Osoba i czyn” (1969). W 1962 r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi „Totus Tuus” (łac. „Cały Twój”), kierował je do Matki Chrystusa.
30 grudnia 1963 r. Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 r. został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 r. otrzymał w kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.
Jako pasterz diecezjalny starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory. W 1965 r. otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry. Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym.
Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając do rozległej tradycji filozoficznej, lecz też do Biblii i do mistyki (zawsze był mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z, nazwanym tak przez siebie, „prymasem Tysiąclecia”, ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości.

Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I konklawe w roku 1978 Karol Wojtyła został wybrany papieżem i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o godz. 16:16.
Jan Paweł II była pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, niebędącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie Wschodniej i Azji w latach 80. XX w.
Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był obecny arcybiskup Stanisław Dziwisz.
Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.

Pontyfikat Jana Pawła II był drugi co do długości w dziejach Kościoła. Najdłużej – 32 lata – sprawował swój urząd Pius IX (nie licząc pontyfikatu Piotra – pierwszego następcy Jezusa).
Podczas wszystkich pielgrzymek przebył ponad 1,6 miliona kilometrów, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości między Ziemią a Księżycem. Jan Paweł II odbył 102 pielgrzymki zagraniczne, podczas których odwiedził 135 krajów i 142 podróże na terenie Włoch, wygłaszając 898 przemówień. Z 334 istniejących rzymskich parafii, odwiedził 301. Jego celem było dotarcie do wszystkich parafii, zabrakło niewiele.
Papież Jan Paweł II mianował 232 kardynałów (w tym 9 Polaków), beatyfikował 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i kanonizował 478 świętych.
Ojciec Święty napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie.
Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, Papieża – Apostoła.

Papież chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 r., który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w 1991 r. w Częstochowie). Odwiedził Polskę 8 razy.

Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski

---

 

I Pielgrzymka – 2-10 czerwca 1979
„GAUDE MATER POLONIA”
miała miejsce 2-10 VI 1979 r. Jej celem było uczczenie św. Stanisława, Biskupa i Męczennika, jednego z głównych patronów Polski w 1000. rocznicę jego śmierci. Papież wypowiedział wtedy słynne i znamienne
słowa: „Wołam ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja,Jan Paweł II, papież, wołam z wami wszystkimi:
Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odmieni oblicze ziemi. Tej ziemi!”.

II Pielgrzymka -16-19 czerwca 1983
„POKÓJ TOBIE POLSKO OJCZYZNO MOJA”
odbyła się w dniach 16-22 VI 1983 r. Miała na celu uczczenie 600-lecia obecności Maryi w obrazie jasnogórskim
oraz dokonanie trzech beatyfikacji: bł. Urszuli Ledóchowskiej (1865-1939), założycielki szarych urszulanek;
bł. Brata Alberta – Adama Chmielowskiego (1845-1916), opiekuna nędzarzy i bł. Rafała Kalinowskiego (1835-1907),
sybiraka, karmelity bosego. Przyczyniła się do zniesienia sankcji stanu wojennego.

III Pielgrzymka – 8-10 czerwca 1987
„DO KOŃCA ICH UMIŁOWAŁ” (J 13, 1)
odbyła się 8-14 VI 1987 r., połączona była z II Krajowym Kongresem Eucharystycznym.
Miały wówczas miejsce dwie beatyfikacje: bł. Karoliny Kózki (1898-1914), dziewicy
i męczennicy i bł. Michała Kozala (1893-1943), biskupa i męczennika zamordowanego
w Dachau.

IV Pielgrzymka – 1-4 czerwca 1991
„BOGU DZIĘKUJCIE, DUCHA NIE GAŚCIE” (1 Tes 5, 18-19)
odbyła się w dwóch etapach (1-9 VI oraz 13-16 VIII 1991). Ojciec Święty ukazał narodowi polskiemu
drogędo prawdziwej wolności. Na Jasnej Górze Jan Paweł II przewodniczył obchodom VI Światowego Dnia
Młodzieży.Podczas tej pielgrzymki Ojciec Święty dokonał beatyfikacji: bł. Józefa Pelczara (1842-1924), biskupa przemyskiego; bł. Bolesławę Lament(1842-1924), zakonnicę; bł. Rafała Chylińskiego (1690-1741),
franciszkanina; bł. Anielę Salawę (1881-1922), mistyczkę.

V Pielgrzymka – 22 maja 1995 (poniedziałek, 22 maja 1995 r.) nieoficjalna jednodniowa
wizyta Jana Pawła II w Skoczowie, 22 V 1995 r. łączyła się z kanonizacją w Ołomuńcu (Czechy)
bł. Jana Sarkandra męczennika.

VI Pielgrzymka, 31 maja-5 czerwca 1997
„CHRYSTUS WCZORAJ, DZIŚ I NA WIEKI” (Hbr 13, 8)
miała miejsce w dniach 31 V-10 VI 1997 r. związana była z
XLVI Międzynarodowym Kongresem Eucharystycznym,
który odbył się we Wrocławiu; podczas tej pielgrzymki Jan Paweł II dokonał
kanonizacji bł. Jadwigi Andegaweńskiej (1374-1399), królowej oraz
bł. Jana z Dukli (1484), bernardyna. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, któremu
na zakończenie przewodniczył Ojciec Święty, odbywał się w dniach od 25 maja
do 1 czerwca 1997 roku we Wrocławiu i miał jako myśl przewodnią dwa słowa:
„Eucharystia i wolność”. Słowa te, tak bardzo brzemienne w treść, stały się
także papieskim przesłaniem, wyrażanym w homiliach czy innych przemówieniach Jana Pawia II podczas tej pielgrzymki
do Polski.

VII Pielgrzymka – 5-17 czerwca 1999
„BÓG JEST MIŁOŚCIĄ” (1 J 4, 8)
stanowiła najdłuższą z dotychczasowych jego podróży apostolskich do ojczyzny. Rozpoczęta 5 czerwca przed południem zakończyła się 17 czerwca po południu. Po raz pierwszy złozył wizytę w polskim parlamencie. Ojciec Święty odwiedził 21 miejscowości. Najwięcej czasu spędził w Warszawie, Krakowie i Licheniu, gdzie dwukrotnie nocował. Przewodniczył 11 Mszom św. z udziałemwiernych. Podczas Eucharystii w Warszawie, 13 czerwca, wyniósł na ołtarze m.in. 108 męczenników z czasów II wojny światowej, a 16 czerwca w Starym Sączu kanonizował bł. Kingę. Papież dwukrotnie spotykał się z grekokatolikami: w Siedlcach oraz w cerkwi bazylianów w Warszawie. Odbyły się także spotkania z przedstawicielami Kościołów chrześcijańskich i wspólnot religijnych, a 11 czerwca na Umschlagplatzu w Warszawie Ojciec Święty modlił się w intencji ofiar Holocaustu.

Ósma pielgrzymka, 16-19 sierpnia 2002
„BÓG BOGATY W MIŁOSIERDZIE”
odwiedził wówczas: Kraków i Kalwarię Zebrzydowską. Głównym celem pielgrzymki było poświęcenie
Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach, miejsca, gdzie spoczywają relikwie Apostołki
Bożego Miłosierdzia, świętej siostryFaustyny Kowalskiej. Podczas tej ostatniej, pożegnalnej wizyty w Ojczyźnie
Jan Paweł II nawiedził katedrę wawelską i modlił się przy grobie rodziców na cmentarzu Rakowickim.
Przeleciał też nad Tatrami i Wadowicami, swoim rodzinnym miastem. A podczas spotkania w Kalwarii
Zebrzydowskiej papież powiedział:, „Kiedy nawiedzałem to Sanktuarium w roku 1979, prosiłem, abyście
się za mnie modlili, za życia mojego i po śmierci. Dziś dziękuję wam i wszystkim kalwaryjskim
pielgrzymom za te modlitwy i za duchowe wsparcie, jakiego nieustannie doznaję. I nadal proszę: nie
ustawajcie w tej modlitwie, raz jeszcze powtarzam, za życia mojego i po śmierci. Ja zaś, jak zawsze, będę odwzajemniał tę waszą życzliwość, polecając wszystkich miłosiernemu Chrystusowi i jego Matce.”

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża nastąpiło 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca wystąpiły u Ojca Świętego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia o godz. 7.30 papież zaczął tracić przytomność a o godz. 19.00 wszedł w stan śpiączki. Monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. O godz. 21.37osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II. Ojciec Święty Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666 dniu swojego pontyfikatu.

W ciągu ostatnich dwóch dni życia towarzyszyli mu nieustannie wierni z całego świata.Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Uczestniczyło w nim na placu św. Piotra ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r.,, 13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI (następca Jana Pawła II) zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpaczął się 28 czerwca 2005 r., Postulatorem został polski ksiądz Sławomir Oder.

2 kwietnia 2007 r. zakończyła się faza diecezjalna procesu i wszystkie akta zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych. W sobotnie południe 19 grudnia 2009 r. Benedykt XVI podpisał dekret o heroiczności cnót Jana Pawła II. Odtąd nasz Patron zyskał miano Sługi Bożego (w tym samym dniu Benedykt XVI podpisał także dekret o męczeństwie bł. ks. Jerzego Popiełuszki, otwierający drogę do kanonizacji Kapelana „Solidarności”) .

1 maja 2011 roku – beatyfikacja Jana Pawła II w Rzymie
27 kwietnia 2014 r. – kanonizacja Jana Pawła II i Jana XXIII
22 października – Dzień Św. Jana Pawła II i od roku 2014 Święto Szkoły

Bibliografia
ks. Adam Boniecki: Kalendarium życia Karola Wojtyły, Znak, Kraków 1983.
ks. Mieczysław Maliński: Droga do Watykanu, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005.
Joseph Ratzinger: Jan Paweł II. Mój umiłowany Poprzednik, Wydawnictwo Święty Paweł, Kraków 2007.